17/5/2016
Presjek ili stanka trenutnih polivalentnih ritmika i slikarskih gestualnosti
"Promišljanje slike je tako odvelo Lujićevu, Majstorovićevu, Obrenovića, Bojanića i Maksimovića u pikturalni tok metafizičkih i gestualnih postenformelističkih i postekspresionističkih estetskih predmetnosti, u kojima dijelovi nose potpuno jednake kvalitete kao i cjelina. Njihovi poetski zapisi se kreću od profinjenog lirizma do brutalnog destruktivnog krika, koji čas tvori grumenje materije, čas je destruiše, a bojom poništavaju i najmanji interes za oskudnost. Nema „recepta“ ni za stvaranje, ni za tumačenje ovakvog slikarskog dejstva. Ono jednostavno počiva u biću samog umjetnika, a komplikovani svijet u kojem se dešava „izlazak“ na površinu može da isprovocira bilo šta iz mentalnog molekularnog svijeta. Procesualnost u ovakvom kontinuitetu unutrašnjeg duhovnog i spoljašnjeg fizičkog zapisivanja nerijetko se kvalitetom izjednačava sa samim finalnim arte-produktom. Nazivi djela svjedoče samo o tome da umjetnici svoje informacije iz fascinantnog i fantazmagoričnog svijeta oplođavaju u potpunost personalnog likovnog identiteta. Ovoj grupi se svojim djelima svakako priklonio i stariji kolega Radoslav Tadić."
Prof. dr Siniša Vidaković
Istoričar umjetnosti
