Tekst za katalog izložbe „Od portreta ka apstrakciji“, Zavičajni muzej Gradiška, Gradiška (RS-BiH) 2016.
"Uspješno odgovarajući na zahtjeve akademskog ali još uspješnije uvođenjem zahtjeva ličnog instinktivnog nahođenja, Aleksandar se već u samim počecima definiše i postavlja jasne i odlučne temelje svog slikarstva. Njegova odrješitost, ambicija i jasna vizija stoje u direktnoj proporciji sa njegovom slikarskom ekspresijom i kompozicionom kompleksnošću. Aleksandrova početna zaokupljenost figuracijom, kojom vlada, počinje da se širi, produbljuje i nadograđuje, čišćenjem i pojednostavljem kojim svjesno i hrabro uplivava u apstrakciju, koja počiva na čvrstim osnovama i izranja iz slojevitosti ispitivanja mogućnosti likovnog izraza. Ciklus je istovremeno objedinjen dominantnim i sirovim toplim koloritom, koji kao da izgara na slikama, ali koji vještinom umjetnika biva kontrolisan i pripitomljen, a da mu pritom ne oduzima od predstave pravog slikarskog kanalisanja strasti. Poigravajući se intervalima bojene površine kao instrumentom suprotstavljenih kretanja, linije kao pravca i bjeline platna kao kompozicijske pauze, stvara zarazan ritam i ličnim obilježenu dinamiku. Dajući nov smisao, vizuelno i estetički govoreći o svom razvoju, razvoju sopstvene ideje i likovne zrelosti, objelodanjujući proces likovnog stvaralaštva na putu ka apstrakciji, ostaje nam da pratimo i isčekujemo ono što će u budućnosti staviti pred nas i nazvati svojom istinom."
Daria Vujasin, MA
Istoričar umjetnosti
Tekst za katalog izložbe "Presjek", Kulturni centar Banski dvor, Banja Luka (RS-BiH) 2016.
"Promišljanje slike je tako odvelo Lujićevu, Majstorovićevu, Obrenovića, Bojanića i Maksimovića u pikturalni tok metafizičkih i gestualnih postenformelističkih i postekspresionističkih estetskih predmetnosti, u kojima dijelovi nose potpuno jednake kvalitete kao i cjelina. Njihovi poetski zapisi se kreću od profinjenog lirizma do brutalnog destruktivnog krika, koji čas tvori grumenje materije, čas je destruiše, a bojom poništavaju i najmanji interes za oskudnost. Nema „recepta“ ni za stvaranje, ni za tumačenje ovakvog slikarskog dejstva. Ono jednostavno počiva u biću samog umjetnika, a komplikovani svijet u kojem se dešava „izlazak“ na površinu može da isprovocira bilo šta iz mentalnog molekularnog svijeta. Procesualnost u ovakvom kontinuitetu unutrašnjeg duhovnog i spoljašnjeg fizičkog zapisivanja nerijetko se kvalitetom izjednačava sa samim finalnim arte-produktom. Nazivi djela svjedoče samo o tome da umjetnici svoje informacije iz fascinantnog i fantazmagoričnog svijeta oplođavaju u potpunost personalnog likovnog identiteta. Ovoj grupi se svojim djelima svakako priklonio i stariji kolega Radoslav Tadić."
Prof. dr Siniša Vidaković
Istoričar umjetnosti
